domingo, 24 de junio de 2007

CINE: El castillo ambulante



Si les digo que el título original de esta película es Hauru no ugoku shiro, supongo que no dudarán de que hablo de una película japonesa. Si les digo que el director es Hayao Miyazaki, supongo que lo relacionarán con algunas de las más grandes películas de animación de los últimos (y no tan últimos) años. Así, no me creo que nadie que haya visto El viaje de Chihiro, La princesa Mononoke o Porco Rosso, entre otras, no haya detectado algo especial en las películas de Miyazaki.

Yo, que precisamente no me declaro amante del manga, anime, etc., me saco el sombrero ante este director. Tanto El viaje de Chihiro como El castillo ambulante rezuman de belleza, ternura, amor, fantasía, etc. Pero lo más grande es que de todo este cóctel no surge una película pastel o para "muy menores". A mí, personalmente, me encienden algo dentro, me hacen un poquito más feliz, me emocionan y hacen sonreír.

El castillo ambulante presenta la historia de una niña que recibe una maldición de una bruja, que la convierte en una mujer anciana. Así, con su corazón y mente de niña, y su nuevo caduco cuerpo se embarca en una aventura fantástica para recuperar su niñez.

Conste que me gustó más El viaje de Chihiro (y no tanto La princesa Mononoke), pero me ha encantado El castillo ambulante. Gracias, muchas gracias señor Miyazaki. Queremos (o, como mínimo, quiero) más.

Conclusión: No prejuzgar es importante. La mayor belleza interior podría estar unida a la mayor belleza exterior.

Nota: A (Sí, sí, sí.)

14 comentarios:

Anónimo dijo...

"el viaje de chihiro" et fa sentir nen independentment de l'edat que tinguis, aquesta és crec jo la seva força, és intemporal pel que fa a l'espectador; l'escena quan el déu del riu va als banys i li treuen l'espina clavada és, senzillament, emocionant

"la princesa mononoke" ja és més complicada, però igualment és un altre encert

no he vist "el castillo ambulante" però la tinc a la llista de pendientes y collares!!!

salutacions

Unknown dijo...

:D

No te la perdis. Potser no té la força que El viaje de Chihiro, però val molt la pena.

A mi, el que més em sobta de les películes orientals en general, són els diàlegs. Suposo que veuen la vida d'una manera totalment diferent de la nostra, perquè em costa acceptar que ningú digui les coses que ells diuen. Si no sabés que és una altra cultura, pensaria que és absurd. Però realment, en aquesta diferència creu que hi ha la clau perquè em fascinin tant.

Anónimo dijo...

que hi ha una diferència cultural és evident

quan jo vaig estar a San Diego rodejat d'assiàtics durant un any, de tant en tant miravem la tele plegats, i quan feien "The flying circus" dels Monty Python no entenien res de res, i ens miraven a mi i a un altre amic hongarés com ens moriem de risa, completament estranyats... "això us fa gràcia?"

"for tastes, the colours" jo els hi deia, i tampoc m'entenien...

Anónimo dijo...

Zzzz Zzzz

Unknown dijo...

Lógicament, si no entenen l'"internacional" humor dels Monty Python, com vols que entenguin aquest comentari tan subtilment escollit. ;)

Anónimo dijo...

Creo que en su momento ya recomendé la película. Coincido totalmente en las apreciaciones que se han hecho, pese a que considero que "La princesa Mononoke" es mucho mejor que "El castillo ambulante" siendo esta última de corte más infantil y, entrando en esta categoría, tiene muy complicado superar a otros títulos como "Mi vecino Totoro".

Respecto al "encantamiento" al que se hace referencia, creo que cabe destacar la música y, por consiguiente, a su autor: Joe Hisaishi. Sin él ninguna de estas películas (ni las de Takeshi Kitano tales como "El Verano de Kikujiro" o "Hana Bi") conseguirían ese toque tan, digamos, pastel.

Por supuesto debe recomendarse a cualquier gafapasta y gente a la que le guste el cine ver la película en su idioma original y, a ser posible, en pantalla grande.

Unknown dijo...

Fantástico elemento, Totoro.

Sabias palabras las suyas, yoyalodije. Efectivamente, la música "acompaña" perfectamente el tono de las películas.

Anónimo dijo...

Vaya señor Albatros, usted mirando anime. Ya solo queda que hiervan los mares y la luna se tiña de sangre y ya estamos listos para el juicio final ^_^ Y eso que esta peli es de la menos buenas que ha hecho...

Pero bueno, supongo que Heidi si que habías visto ¿no? (también estaba por allá Miyazaki).

La verdad es que una de las cosas admirables de este hombre es su capacidad de crear pesonajes. Desde las pelusas de El viaje de Chihiro (que ya salían en Mi vecino Totoro) al gatobús. ¿De donde saca toda su imaginación?

Incluso si solo lo miras desde el punto de vista de marketing, es una máquina de vender muñecos. Comprar un Totoro para regalar es como jugar al poker mientras observas tu escalera de color en la mano.

Ahora a esperar las Crónicas de Terramar (nene tere yaaaaaa!!!)

Unknown dijo...

Efectivamente señor redhan, regalar un muñeco de Totoro es un éxito seguro. Si es que dan ganas de abrazarlo... :)

Heidi? me suena...

Anónimo dijo...

Zzzz Zzzz

Anónimo dijo...

Por aquí hay un spammer grupo Z.

A mi me gustaba más cuando era la Editorial Bruguera.

Anónimo dijo...

me uno al sr anónimo:
Zzz zzz zzz
que rollo de comentarios...

Unknown dijo...

Señor/a anónimo, sobre gustos no hay nada escrito. Bueno, a parte de su comentario, claro.

Anónimo dijo...

Yyyy Yyyy